Gran Canaria dzień 3

Czwartek, 4 grudnia 2014 · dodano: 12.12.2014 | Komentarze 0

JEZIORO SORIA I NIEKOŃCZĄCE SIĘ ZAKRĘTY
Dziś naszym celem jest miasteczko La Aldea de San Nicolas położone na zachodnim wybrzeżu wyspy. Po drodze chcemy zobaczyć sztuczne jezioro Soria, położone malowniczo wśród palm na wysokości ok. 650 m n.p.m. Droga, którą jedziemy należy do sieci tras rowerowych Gran Canarii i jest oznaczona tabliczką informującą o przewyższeniach, w tym przypadku średnie przewyższenie wynosił 7,7%, maksymalne 14%. Trasa pnie się serpentynami w górę. Spotykamy sporo rowerzystów, ale jesteśmy jedynymi, którzy zdecydowali się na jazdę z sakwami. Widoki są piękne. Na poboczu gdzieniegdzie wyrastają kaktusy, a w wyższych partiach gór - sosna kanaryjska. Po dojechaniu do jeziora Soria okazuje się, że o tej porze roku jest w nim dużo mniej wody, w związku z czym wygląda inaczej niż w na zdjęciach w przewodniku. Przy jeziorze asfalt kończy się i zaczyna się droga szutrowa prowadząca w górę. Mimo pierwotnych planów rezygnujemy z przeprawy tą trasą ze względu na sakwy. Wracamy do miasteczka El Barranquillo Andres, gdzie znajduje się rozjazd prowadzący do miasteczka Mogan. Od samego początku wąska droga pnie się niemal cały czas ostro w górę. Nie ma tu zbyt wielu rowerzystów. Po przejechaniu kilku kilometrów wjeżdżamy na wysokość ok. 900 m n.p.m. A tam czeka nas przepiękny zjazd do Mogan z licznymi zakrętami. Muszę przyznać ze jazda rowerem drogami Gran Canarii jest bardzo bezpieczna. Jest to przede wszystkim zasługa dobrego asfaltu i uważnych kierowców, którzy przed zakrętem mają dużo cierpliwości i jadą wolno za rowerzystą do czasu, gdy upewnią się, że jest bezpiecznie. Tego dnia pokonujemy jeszcze kilka podjazdów łącznie prawie 1500 m przewyższenia. Gdy zjeżdżamy do miasteczka Aldea, robi się chłodno, słońce schowało się już za górami i powoli zachodzi. Miasteczko położone jest w szerokiej dolinie otoczonej malowniczymi łańcuchami gór, które wyrastają niemalże z samego oceanu. Z daleka na obrzeżach widać liczne, przykryte folią plantacje owoców, m.in. bananów. Zaczynamy szukać miejsca na nocleg. Nie mamy żadnych informacji o kempingach w tej okolicy, więc chcemy nocować na dziko. Przypadkiem jednak trafiamy na nikłą tabliczkę z napisem kemping! Okazuje się, że jesteśmy jego jedynymi gośćmi, a właściciel jest wręcz zaskoczony naszą obecnością. Za symboliczną kwotę możemy się rozbić i skorzystać z łazienki.


Na  trasie jest znak z profilem.

Zaczyna się podjazd. Pogoda dopisuje.

Świetny asfalt i niebieskie niebo.

Podjazd wygląda własnie tak.

Odpoczynek.

Jadę razem z kolarzami. Mam raczej ciężko.

W oddali widać tamę.

Góry coraz większe.

Jest i owa Soria. Wody jakoś mało.

Dalej mieliśmy jechać drogą szutrową jednak była bardzo kamienista i zdecydowaliśmy się na boczną asfaltową. Pojawił się taki znak.

Po chwili wiedziałem dlaczego tam stoi. Podjazd zaczynał się bardzo stromo. Jakieś 16-18% cały czas. Musiałem pchać rower.

Były odcinki z nachyleniem 9 %.

Tu było ciężko wyjechać.

Już prawie szczyt przełęczy.


w oddali jeszcze jedno jeziorko.

Zaczyna się zjazd.
Widać zmęczenie!!!!!
Olcia szczęśliwa bo wyjechała.

Dojeżdżamy do bardziej głównej drogi. 

Upragniony zjazd.

Serpentyny początek.Jest stromo.
Nasza trasa.





Miasteczko w oddali.


Tu kupujemy pyszne ciasteczka.
Dodatkowo dostajemy pomidory.


Przed nami kolejny podjazd a potem zjazd nad ocean.

W oddali widać coś na kształt szklarni.

Namiot rozbijamy na jakimś podwórku nazywanym kempingiem. Jest łazienka itp.  Koszt 7 euro za 2 os.